Karavan Felsefesi

[Doğrucu Davut]

.
İnsanın kampçı olarak doğduğunu sanmıyorum.
Göçebeliğin de artık modern zamanların belleğinden silindiği bir gerçek.
Ben kamp yapmayı , bizi basit ve doğal olan her şeyden uzak tutan umarsız bir yaşam tarzından uzaklaşmanın ve yine toplum tarafından dikte edilen ihtiyaçlarımızı bir süreliğine azaltmanın lüks bir yolu olarak görmekteyim.
Yani oldukça naif bir özlem.

Doğaya ve böyle daha az talepkar bir yaşama girince, tatmin olmak için ne kadar az şeye ihtiyaç duyulduğu fark ediliyor.
Çoğu kişi için bu yol ilk başta biraz zor, çünkü birçok alanda doğaçlama yapmayı öğrenmek gerekmekte. Neredeyse hepimiz bunu nasıl yapacağımızı unuttuk, çünkü modern yaşam bize her şeyi dikte etmekte ya da bizler rahatımızı satın almaktayız.
“Satın alma”nın zamanımız kadar bu denli “var olma” kabul edildiği bir çağ yaşamadığımızı da unutmayalım. Sanki bütün iletişim ve yayın organları kendimizi eksik hissetmemiz için çalışıyor.

Gençlikte çadır, orta yaşa gelindiğinde de çekme veya motokaravan, doğaya daha rahat bir şekilde yaklaşmak veya daha sık ve daha esnek yolculuklar yapma seçenekleri olarak ortaya çıkmakta.
Fakat tüketim toplum endüstrisi ihtiyaçları öyle pazarlamakta ki sonuçta kişininin belli bir noktadan sonra karavancı mı yoksa karavanının ne kadar eşsiz olduğunu kanıtlamak ve lüksün tadını çıkarmak için yollarda olduğunun sınırı silinmeye başlamakta.
Kamp yapmanın zevki bu kadar basit ve yakın iken, bu tüketim mükemmelliğine (?) çeşitli nedenlerle ulaşamamanın mutsuzluğuna dalmak oldukça dramatik bir durum olmalı.

Galiba zamanımızın abartılı ihtiyaçlarından uzun zaman boyunca kaçınmak kolay değil. Kabul edelim ki artık hepimiz çeşitli derecelerde de olsa “tek boyutlu kişiler” olduk..


…
Kızıma geçen sene ailesiyle kamp yapması için karavanımı vermiştim. Bu sene tekrar sorduğumda, araç+çadır yaşamını daha az karmaşık, teklifsiz ve çevreci bulduğunu söyledi. İleride öyle yapacaklarmış.
Sanırım o da beni ve kıytırık kamperimi, sınırın öte tarafında görüyor ?
Boynuz kulağı geçermiş, gel de gururlanma..

Bereket çarklar hep ayni tarafa dönmüyor..


Ha, şimdi aklıma geldi, ilave edeyim.
Okulu bitirdikten sonra altı ay boyunca sırt çantasıyla dünyayı gezen oğlum, onbir seneden beri bir gün bile olsa benden karavanı istemedi..

Sanırım bir yerlerde yanlış yapıyorum ?..

 

[yugun]

Her şey para, Yolda olmak para gerektiriyor, Gönlünün istediği gibi bir yerde konaklamak da yine paraya bakıyor.
Benim için biraz da kaçmakmış haftasonu gezileri. Şimdilerde biraz evimde oturayım da rahat edeyim diyorum. Ayrıca Edebiyat alanına olan ilgim de var.
Edebiyat ve Karavan benim hobilerim. Bunlardan kolay kolay vazgeçebileceğimi düşünemiyorum.

 

[yugun]

Benim için Kamp&Karavan bir yerde sürekli olmamayı, bağlanmamayı ifade eder.
Manzarandan sıkıldın mı? Değiştir gitsin! deyişi önemlidir.
Bir su olup bulanmadan akıp gitmeyi bilmek gerekir.
Ama işte bütün bunlar için ekonomik gücünüzün olması gerekir...

 

[kartalveat]

.
İnsanın kampçı olarak doğduğunu sanmıyorum.
Göçebeliğin de artık modern zamanların belleğinden silindiği bir gerçek.
Ben kamp yapmayı , bizi basit ve doğal olan her şeyden uzak tutan umarsız bir yaşam tarzından uzaklaşmanın ve yine toplum tarafından dikte edilen ihtiyaçlarımızı bir süreliğine azaltmanın lüks bir yolu olarak görmekteyim.
Yani oldukça naif bir özlem.

Doğaya ve böyle daha az talepkar bir yaşama girince, tatmin olmak için ne kadar az şeye ihtiyaç duyulduğu fark ediliyor.
…
Kızıma geçen sene ailesiyle kamp yapması için karavanımı vermiştim. Bu sene tekrar sorduğumda, araç+çadır yaşamını daha az karmaşık, teklifsiz ve çevreci bulduğunu söyledi. İleride öyle yapacaklarmış.
Sanırım o da beni ve kıytırık kamperimi, sınırın öte tarafında görüyor ?
........

Ha, şimdi aklıma geldi, ilave edeyim.
Okulu bitirdikten sonra altı ay boyunca sırt çantasıyla dünyayı gezen oğlum, onbir seneden beri bir gün bile olsa benden karavanı istemedi..

Sanırım bir yerlerde yanlış yapıyorum ?..

Çocuklarınız; sizin çok titiz olduğunuzu ,karavana sizin gibi özen gösteremezlerse naif eleştiriler işiteceklerinden çekinmiş olabilirler mi acaba?
Ne demişler "Azıcık aşım,ağrısız başım "

 

[janberkaydemir]

Karavan yaşantısı düşüncesi bu sayfalar ile tanıştığım 2017 yılında başladı.
Gezmeyi çok seviyoruz. Küçüklüğümden bu günlere gezme düşüncesi ailem ile başladı.
Anadol aracımız ve çadırları ile annem ve babam Türkiye de bir çok yeri gezdiler. Babam vefat etmeden bir yıl önce (79) (öncesinde geçirdiği bir pıhtı atma problemi ile kısmi felç geçirse de gezme istegi ile bir çok sorununu atlatmıştı) Viyana ya tur otobüsleri varmış gidermiyiz diyerek beni sıkıştırıyordu. Annemi de bu bel fıtığı beni çok rahatsız ediyor ameliyat olduktan sonra rahat gezebilirim dedigi bir operasyon sonrası kaybetmistik.
Böyle bir mirasın bizdeki izlerini takip etmemek olmazdı.
2017 öncesi ailece gerek yurt içi , gerek yurt dışı çok yer gezdik. Çalışma alanımın turizm ve havacılık olmasının da ortaya çıkardığı fırsatları iyi değerlendirdik.
Mesleki mecburiyet sonrası otel seçeneği bize pek anlamlı gelmemeye başladı . Tur ile yapılan seyahatleri hic sevmedik. Gittigimiz bazılarında ise uçak yolculuğu dışında hep özgür takıldık.
Bunların hepsinden sonra bir sürelik modifiye T5 gezileri ve kamplar, üç aydır da kısa karavan gezilerimiz başladı.
Karavan ile doğa da gezmek bizim için arayış degil. Yaşamımızın büyük kısmında köy ve yeşil şehirlerde yaşadık. Şu anda da köyde yaşıyoruz. Bu zevkin zaten tam icinde hemde dostlarımız ile beraber mutluyuz.Uzun konaklamalı deniz tatili hiç cazip gelmiyor . Dur , serinle ve devam et bizim icin yeterli.
Geçen sene karavanımız da yanımızda olmasını düşündüğüm bir çok eşya artık gereksizler listesinde. Yollar da çözüm taşımaktan daha uygun bir seçim gibi.
Evin gencleri de aslında iyi geziyorlar ama henüz karavan ilgilerini çekmiyor. Sosyal çevreleri şu anda onları daha çok etkiliyor. Evin en büyüğü delikanlı dünyanın bir çok yerine gitti ve dün aksamda bir yolculuktan döndü. Ama itekliyerek soktugumuz ehliyet sınavlarında zorla sürücü belgesini alma hakkı kazanmış olsa da 6 aydır gidip belgesini almadı. Bir insan bu kadar karışık bir şeyi nasıl sevebilir demeye devam ediyor. Ondan karavan hayatı ümidim yok. İlerde olursa esi arac kullanırsa ne olur bilemem.
Eşimle kullanabileceğimiz her türlü eşyayı yeniden değerlendirmeyi ve dönüşümü seviyoruz. Basit ve tüketimi kontrol altına almış bir aileyiz. Öğrenmeyi ve yeni teknolojileri evin gençleri ile aramız açılmasın diyerek yakın takip ediyoruz.
Bir sonraki tüketim ihtiyacımız muhtemelen otomatik vites yada elektrikli bir araç olacaktır .
Bir yıldır süren, eşim ile bireysel olarak her gün yorucu mesai yaptığımız inşaatımızın yapım sürecinde ortaya çıkan fiziki problemlerinde kısa süre içinde düzelmesini ümit ederek Ekim sonlarında uzun süreli yollarda olmak istiyoruz .
Felsefemiz dünyayı imkan oldugu kadar gezmek. Farklı kültürler, coğrafyalar, müzikler, yaşamlara misafir olmak

 

[Doğrucu Davut]

.
Orhan bey, inanın tahmininiz gibi bir durum söz konusu değil.
Bereket karavan herkese sihirli gelmiyor. Yoksa kamp yapacak yer bulamazdık..

Janberk bey, ağırlıklı olarak kişinin karavanla ilişkisini konu etmeye çalıştığımdan, hemfikir olduğumuz halde, sizin değindiklerinizi hızlı geçmişim.


…
Baktım geri kalan bir avuç kişi forumun durağanlığıdan dem vuruyor. Ben de son iki senedir açtığım 35 konuya bir yenisini daha ekleyeyim dedim..
Suç bende kalmasın..

 

[şado]

Gençlik yıllarımda benimle birlikte seyahate çıkanlar bir yerde iki günden fazla kalmak istemediğimden bir daha benimle gezmeye tövbe etmişlerdi,hatta benimle aç bagaj,kapat bagaj diye gırgır geçiyorlardı.1986 yılında bağajında çadır,piknik tüp ve çaydanlık bulunan reno aracımla Bulgaristan Romanya üzerinden Macaristan,Avusturya,İtalya‘yı gezdikten sonra Yugoslavya,Yunanistandan geri dönmüştük.Bu gezi beni çok heyecanlandırmıştı,Avusturya ve İtalyada gördüğüm karavanları hiç unutmuyordum,nerede akşam orada sabah tam benim tarzımdı ama sahip olmak benim için neredeyse imkansızdı.yaklaşık on yıl geçtikten sonra bir hymer camp 51 karavanım oldu boğazda yalı alsaydım bu kadar mutlu olmazdım.yaşım 64 hala gittiğm yerde üç günden fazla kalamıyorum,iyi ki karavanım var olmasaydı ne yapardım bilmiyorum.Bir yere gidemesem de gidebilme ihtimali bile beni mutlu ediyor.

 

[Doğrucu Davut]

.
Yazdıklarınız ne kadar genç kaldığınızı gösteriyor Şadan bey.
Nice yıllara..

 

[buralpdi]

.Bir yere gidemesem de gidebilme ihtimali bile beni mutlu ediyor.

Aynı duyguları paylaşıyoruz,
Karavanın olması en azından 1-0 önde olduğumu hissettiriyor, imkanları yakalayınca gidebileceğimi bilmek hayat mücadelesini yaşanabilir hale getiriyor.

Aynı duyguları bir de motosiklet için hissediyordum(satmak zorunda kaldım)
Eski-yeni, arızalı-sağlam, küçük-büyük olmasının bir önemi yoktu, binmesem de var olduğunu bilmek, bana huzur veriyordu