AngelPasha
Yeni Üye
- Mesajlar
- 1
- Tepkime Puanı
- 1
Laos'tan herkese selamlar. Bu yazıda Malezya'nın şirin ve serin beldesi Cameron Highlands'ta yağmur ormanlarında yaptığımız yürüyüşten bahsedeceğim.
Daha önce 2 kez, 2000 metre yükseklikte bulunan zirveye çıkmıştım, bu 3. çıkışım oldu. Eski yürüyüş rotasını güvenlik sebebiyle kapattıkları için yeni parkuru bulmak zor oluyor. Yolda tanıştığımız Fabian, kardeşim ve sabah 11 gibi yürümeye başlıyoruz.
İzlememiz gereken işaretler bazen gözden kayboluyor. Kayıp mı olduk, nereden gitmemiz lazım gibi sorulara gark oluyoruz. Bir keresinde Fabian ve Burak’ı çaresiz bir şekilde konuşurken görüyorum. Mevzu, gidilebilecek yol yok. Yol bir derede bitiyor. Karşıda patika yok. Dere boyunca mı yürüsek? yoksa karşıya geçip yol mu arasak? diye sesli düşünüyoruz. Dere boyunda yürüyelim, en azından dere bir yere çıkacaktır deyip, taşların üzerinden ceylan gibi seke seke yürümeye başlıyoruz. Sola doğru patika benzeri bir yol var, oraya çıkıyoruz. Biraz ileride yola devrilmiş koca bir kütük bize, ‘burası yol değil’ der gibi tüm heybeti ile duruyor. Tekrar toplanıyoruz. Dere kenarına mı inelim? diye tartışıyoruz. Kütüğün ötesine bakıyoruz, patika gibi duruyor. Üzerinden atlayıp yolumuza devam ediyoruz. Kısa bir süre sonra kırmızı boyalı ağaçları görüp yine mutlu oluyoruz.
Yol ha bitti, ha bitecek modundayım. Telefondan haritaya bakıyorum, zirve yüksekliğindeyiz, ana yola da 100 metre uzaktayız. Sürekli bir motor sesi duyma hayali ile yürüyorum. Perişan bir halde 2 saat daha sürekli yokuş çıkıyoruz ve yokuş iniyoruz. Yol o kadar kötü bir hal alıyor ki, yürürken pabuçlarımız çamura saplanıyor, adım atarken ‘fışık’ diye ses çıkıyor. Tutunmadan inebilmek veya çıkabilmek bazı yerlerde neredeyse imkansız. Bulduğunuz agaca, sarmaşığa, köke sıkı sıkı tutunuyorsunuz.
Burak ile Fabian’ı yine konuşurlarken görüyorum. Bu sefer hayırlı bir iş için, tebrikler yürüyüşü tamamladınız tabelasına hep beraber gururla bakıyoruz.
Dünya turumu aşağıdaki sosyal medya hesaplarından takip edebilirsiniz:
BirCevelan
Facebook
Instagram
Daha önce 2 kez, 2000 metre yükseklikte bulunan zirveye çıkmıştım, bu 3. çıkışım oldu. Eski yürüyüş rotasını güvenlik sebebiyle kapattıkları için yeni parkuru bulmak zor oluyor. Yolda tanıştığımız Fabian, kardeşim ve sabah 11 gibi yürümeye başlıyoruz.
İzlememiz gereken işaretler bazen gözden kayboluyor. Kayıp mı olduk, nereden gitmemiz lazım gibi sorulara gark oluyoruz. Bir keresinde Fabian ve Burak’ı çaresiz bir şekilde konuşurken görüyorum. Mevzu, gidilebilecek yol yok. Yol bir derede bitiyor. Karşıda patika yok. Dere boyunca mı yürüsek? yoksa karşıya geçip yol mu arasak? diye sesli düşünüyoruz. Dere boyunda yürüyelim, en azından dere bir yere çıkacaktır deyip, taşların üzerinden ceylan gibi seke seke yürümeye başlıyoruz. Sola doğru patika benzeri bir yol var, oraya çıkıyoruz. Biraz ileride yola devrilmiş koca bir kütük bize, ‘burası yol değil’ der gibi tüm heybeti ile duruyor. Tekrar toplanıyoruz. Dere kenarına mı inelim? diye tartışıyoruz. Kütüğün ötesine bakıyoruz, patika gibi duruyor. Üzerinden atlayıp yolumuza devam ediyoruz. Kısa bir süre sonra kırmızı boyalı ağaçları görüp yine mutlu oluyoruz.
Yol ha bitti, ha bitecek modundayım. Telefondan haritaya bakıyorum, zirve yüksekliğindeyiz, ana yola da 100 metre uzaktayız. Sürekli bir motor sesi duyma hayali ile yürüyorum. Perişan bir halde 2 saat daha sürekli yokuş çıkıyoruz ve yokuş iniyoruz. Yol o kadar kötü bir hal alıyor ki, yürürken pabuçlarımız çamura saplanıyor, adım atarken ‘fışık’ diye ses çıkıyor. Tutunmadan inebilmek veya çıkabilmek bazı yerlerde neredeyse imkansız. Bulduğunuz agaca, sarmaşığa, köke sıkı sıkı tutunuyorsunuz.
Burak ile Fabian’ı yine konuşurlarken görüyorum. Bu sefer hayırlı bir iş için, tebrikler yürüyüşü tamamladınız tabelasına hep beraber gururla bakıyoruz.
Dünya turumu aşağıdaki sosyal medya hesaplarından takip edebilirsiniz:
BirCevelan